Andres poesi
Somme tider er to minutt til farvel alt vi får. Om Liv Reidun Hansens dikt.
15.2.15
Eg gret og gjev næring til eit tre som strekkjer greiner mellom oss, skriver Liv Reidun Hansen i et dikt om ektemannen hun mista i ei bilulykke.
Mange vil kjenne hennes historie gjennom sanger, artikler i aviser og ukeblad, fjernsynsportretter og hennes sangutgivelser. Ulykka snudde alt på hodet.
Ei måke på ryggen
Hvordan går vi videre etter en slik hendelse? Omtanke betyr noe, at de som betyr noe ikke trekker seg vekk.
alle teikn på nåde
kan verta større
enn utrøysteleg
Det er så mange følelser knyttet til det å miste, og er det noen rettferdighet i det som skjer?
Kvifor ville du
eg skulle vera aleine
skjønar du ikkje at
du er tung å drassa på
når du berre døyr
din veg
Da ett år var gått etter ulykka skrev hun dette:
Eitt år er gått
frå ein smell mellom ein kvit bil
og ein tom buss
sirenene nådde meg lenge før
nokon ringde frå sjukehuset
Eg hadde gleda meg til å halda rundt
Somme tider er to minutt til farvel alt vi får
Og så tar poeten oss tilbake til det uhåndterligste på en måte kanskje bare poesien kan.
Biltilsynet.
Om eg vil koma
og sjå
henta heim
det som enno finns
frontruta heng
nedtrykt over førarplassen
mobilen er heil
siste tapte anrop
lommene i hockeyjakka
fulle av knust glas
ei måke
på ryggen
Vekslande tilstand av alltid
Hvordan gå videre med hendelser vi aldri kommer over? Prøve å fortrenge? Være i dem? Skrive dikt?
Innhol av lengt
sprang eg motbakkane
lenger for kvar gong
kva er det som gjer at nokon døyr
før ein pappa får løfta dei innåt seg
medan andre lever
til månen har slutta å lysa
Kanskje er det en verdi i seg selv å hegne om det tapte? Vi tegner våre mistede, maler dem, blar i bilder, vi skriver og bevarer.
AKT
eg kullstiftar deg
tilbake
frå støv
Og likevel; En dag er man kanskje videre, tross kjærlighet som nok aldri går over, tross erkjennelsen av tapet som en del av oss, en slags annerledes livsledsager.
det har skjedd
at eg kyssa ein annan
men saknet etter deg
er ein vekslande tilstand
av alltid
Kviskra ditt namn
Rundt jul fikk jeg en cd med sangen "Vegen heim" i posten. Sangen er vakker og sterk som savnet.
I natt skal me elska, min kjære
du må leva med minne og sakn
eg skal trøysta deg tvers gjennom draumen
når du søv skal eg kviskra ditt namn
Omtrent samtidig som jeg hører på denne sangen, oppdager jeg at hun er i finalen på dagbladets diktkammer:
I det eg skal reise meg
ringer du frå andre sida
piksel for piksel
trer du fram
med det kvite flagget
Og likevel skriver hun, et sted, trur eg på kjærleiken, står med frøa i hendene, ventar på vinden. Og på side 243 i manuskriptet ” Dikt som ikkje finns”:
eg seier ikkje at det er sånn det blir
berre at bøner ligg strødd mellom dagane
at eg kan halda ei stjerne med berre nevane
og det er tungt, og det er lett
å bry seg om deg
0 kommentarer